Zanim jeszcze powstało pismo dla niewidomych, osoby te posługiwały się zwykłym alfabetem. Treści znajdujące się w książkach zawierały litery drukowane wypukłą czcionką. Niestety owy system nie sprawdzał się w praktyce, gdyż litery musiały być odpowiednio duże, aby niewidomi mogli je odczytać. Co więcej, cały proces był mało wydajny i dosyć uciążliwy. Próby stworzenia specjalnego pisma trwały latami. Twórcom zależało na tym, aby zawierało ono nie tylko litery, ale również symbole matematyczne czy chemiczne.

Zanim pojawił się druk brailem, pomysł wykorzystania punktu zaistniał w sferze wojskowej. W ten sposób szyfrowano ważne pisma. Na początku funkcjonował zatem system dwunastopunktowy, który jednak nie uwzględniał zasad ortografii, cyfr i znaków interpunkcyjnych. Nowy system został opracowany w XIX wieku przez piętnastoletniego Louis Braille’a, wychowanka Królewskiego Instytutu dla Niewidomych w Paryżu. Najważniejsza zmiana polegała na zmniejszeniu liczby punktów z dwunastu do sześciu. W ten sposób powstał słynny sześciopunkt, składający się z dwóch kolumn liczących po trzy punkty.

Jakie korzyści wynikały z wprowadzenia nowego systemu? Jedną z bardziej istotnych było zredukowanie wielkości znaków. Od teraz ich wysokość wynosiła 6,5 mm. To z kolei przełożyło się na łatwiejszą percepcję treści. Co więcej, system opracowany przez Louis Braille’a uwzględniał zasady ortografii i pozwalał na zamieszczenie notacji muzycznej i matematycznej. Po jego śmierci, dalsze prace nad uproszczeniem i usystematyzowaniem pisma prowadził Jean-Jacques Monnier. Zajął się on uporządkowaniem znaków w siedem serii. Dzięki temu całość stała się bardziej spójna i logiczna, a uczniowie mogli stopniowo uczyć się kombinacji, począwszy od najłatwiejszych do najtrudniejszych. Dziś, pierwsze 25 znaków z tablicy stworzonej przez Monniera stanowi międzynarodowy alfabet brajla i na nich opiera się druk brailem.

Próby wprowadzenia w Polsce pisma stworzonego przez Louisa Braille’a nie poszły zbyt dobrze. Wynikało to z faktu, iż w owym czasie (połowa XIX wieku) kraj znajdował się pod zaborami i na terenie każdego z nich funkcjonowały różne odmiany brajla. Co więcej, nie było jednego oficjalnego podręcznika. Pierwsza polska książka została opracowana dopiero w 1915 roku przez Jerzego Hałarewicza i była wykorzystywana do nauki brajla przez żołnierzy. 10 lat później, Krajowy Zjazd Nauczycieli Szkół Specjalnych ogłosił, iż alfabet brajla będzie obowiązywać w procesie edukacji niewidomych. Dopasowaniem pisma do specyfiki języka polskiego zajęły się Elżbieta Róża Czacka oraz Teresa Landy. Na samym początku, uczniowie wykorzystywali do pisania dłutko oraz tabliczki z różnych materiałów. Z czasem zaczęły pojawiać się też maszyny brajlowskie.